Αυτός που απόψε σφιχτά σε κρατά, αυτός θα σ΄ αφήσει μετά

Η Δημοκρατία, ως έννοια, από μονάχη της δεν σηκώνει υπερβολές. Έχει συγκεκριμένη σημασία, που εκθέτει όποιον την πιπιλά ασκόπως. Η επιλεκτική Δημοκρατία αποτελεί τη μία αρνητική έκφανσή της και η ασυδοσία τη δεύτερη. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, η Χρυσή Αυγή από τη μία να λογίζεται ως φασιστικό μόρφωμα κι από την άλλη – από τους ίδιους ανθρώπους – να προκύπτει σύμμαχος και υποστύλωμα. Ούτε να εξάγονται πολιτικά συμπεράσματα ως συνάρτηση παραδειγμάτων με το τι έγινε στην Ελλάδα σε άλλες εποχές ή την ίδια εποχή σε άλλες χώρες!

Η πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα να σύρει τον τόπο, πέντε μήνες μετά την εκλογή του, σε Δημοψήφισμα θα μπορούσε ν΄ αποτελέσει ένα καλό θέμα στην εύστοχη σκιτσογραφία του Αρκά. Εφόσον, βέβαια, είναι αποδεκτό από τις επικρατούσες τάσεις, όπως συμβαίνει με ορισμένες σατυρικές εκπομπές αμφιβόλου ποιότητας στην τηλεόραση… Φυσικά, η κίνηση του Πρωθυπουργού δεν έχει καν σημειολογία με το «ΟΧΙ» του Μεταξά ή με το Δημοψήφισμα των Ισλανδών, οι οποίοι επέλεξαν στην αρχή της κρίσης να μην ασχοληθούν με τη βιωσιμότητα των τραπεζών τους, αλλά με τον λαό.

Εδώ που ο λαός έχει εξαθλιωθεί και από δικά του σφάλματα, μα και από πολιτικές τακτικές οι οποίες λανθασμένα εφαρμόστηκαν, το Δημοψήφισμα μοιάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο. Κυρίως είναι μία πολιτική απόφαση, που θα έπρεπε να είχε παρθεί πριν το Καστελόριζο ή – ακόμη καλύτερα – όταν άρχισε η οικονομική ύφεση στον τόπο. Αφαιρώντας τον χρονικό προσδιορισμό, θα μπορούσαμε να πούμε επτά χιλιάδες αυτοκτονίες νωρίτερα… Τώρα είναι πολύ αργά κι εννοείται πώς το 178-120 της Βουλής δεν αποτελεί γιορτή της Δημοκρατίας, μα επιβεβαίωση μίας δυσνόητης πολιτικής ρότας, η οποία φέρει σε μία ευθεία γραμμή τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή!

Πρόκειται για το… πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα το λιγότερο, σ΄ ένα βασικά αδιέξοδο δίλημμα που, ακόμη και τώρα, δεν χαρακτηρίζεται απολύτως κατανοητό. Ο λόγος είναι πώς η επόμενη ημέρα του «ΝΑΙ» ή του «ΟΧΙ» είναι νεφελώδης και αδιευκρίνιστη. Θα ήταν πιο σαφές το δίλημμα «ΕΥΡΩ» ή «ΔΡΑΧΜΗ», αλλά και πάλι καλύτερη στιγμή για τέτοια φιλοσοφικά ερωτήματα θα ήταν το διάστημα 2008-2010! Υπάρχει κόσμος που βλέπει το μέλλον της Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη. Όχι απαραίτητα στην Ευρώπη του Τουσκ και του Ντάισενμπλουμ, αλλά στην ουσία της Ένωσης που είναι το νόμισμα και η απαραίτητη, με τόσους… καλούς «γείτονες», συμμαχία.

Ταυτόχρονα ο κόσμος αυτός δεν θέλει τα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Ποιό είναι το κακό και του προτείνεται να διαλέξει ανάμεσα στο άσχημο και το λιγότερο ή περισσότερο άσχημο, αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα συζήτησης. Τούτη τη στιγμή ο Πρωθυπουργός μοιάζει σε θέση ισχύος, παρά την αμφιλεγόμενη απόφασή του, έχοντας τον κόσμο πλάι. Αυτό φαίνεται από μία απλή «βόλτα» στα social media, έχοντας ήδη προκύψει πρόσφατα η πραγματικότητα της κάλπης. Δείχνει αποφασισμένος να οδηγήσει την κατάσταση στο απροχώρητο κι αυτό συνδέει την προσωπική του πολιτική διαδρομή με το μέλλον της χώρας. Έχει ξανασυμβεί και μάλιστα πρόσφατα με τους Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά.

Το ζήτημα είναι τι συμβαίνει όταν οι κύκλοι των πολιτικών κλείνουν. Έχουν διαμορφώσει κατάσταση και γράψει ιστορία οι αποφάσεις τους, οι ίδιοι περιορίζονται πίσω από τη σκηνή – απολαμβάνοντας τον πλούτο – και ο λαός αναμένει τον επόμενο σωτήρα. Δεν είναι λύση η πλήρης απαξίωση του πολιτικού σκηνικού, μα δείτε τι συμβαίνει στη Βουλή, όπου ο καθένας μπορεί να μιλά όπως θέλει, να παραβαίνει τη νομοθεσία όποτε βολεύει, να κάνει πλάκα προεδρεύοντας, να σαρκάζει και να μην ανοίγει μύτη. Την ίδια ώρα που ο κόσμος υποφέρει… Ιδανικό θα είναι να μην υπάρχει προσκόλληση με πρόσωπα, ούτε με κόμματα. Από τη Μεταπολίτευση και δώθε είναι δύσκολο αυτό για τους Έλληνές της, οι οποίοι εξ απαλών ονύχων λάτρεψαν το πελατειακό κράτος και προσπάθησαν να ενταχθούν σ΄ αυτό.

Η αγκαλιά των κομματικών μηχανισμών ανέκαθεν έμοιαζε φιλόξενη και ζεστή για τον wannabe βολεμένο, όταν η βρύση έκλεινε, όμως, οι παρενέργειες ήταν ζόρια και… μοναξιά. Όταν ο λαός καταλάβει πώς η θέση του είναι δίπλα στη χώρα και όχι σε πρόσωπα, θα έχει γίνει ένα καλό βήμα για το μέλλον. Μακριά από εκβιαστικά διλήμματα και ψεύτικα λόγια. Η μνήμη θα επανέλθει και θα προτάξει τις επόμενες κινήσεις και γι΄ αυτούς – όπως συνέβη με τους προηγούμενους και με τους προηγούμενους των προηγούμενων – που έβγαλαν τους πατεράδες μας στις ουρές των ΑΤΜ, γι΄ αυτούς που θ΄ αύξαναν τον κατώτατο μισθό και θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ. Θα πει κάποιος: «Άνοιξε η ΕΡΤ κι αποκαταστάθηκαν οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ». Όλα καλά, όλα καλά…

Follow @LGaraganis